Dag 12: Tirana

Het is weer tijd om het ons inmiddels bekende klooster te verlaten en het onbekende Albanië in te trekken. Ergens wel jammer want we hebben het hier goed naar ons zin en het is maar weer afwachten wat we er voor terugkrijgen. En dan is er de bandblaar nog. Drie kwartier terugrijden naar Ohrid zien we niet zo zitten en aan de andere kant van de grens is ook een plaats van redelijke omvang en daar kijken we dan wel.

Na het laatste ontbijt hier wordt de auto ingepakt. Dat valt nog niet mee met een extra meloen van 9 kilo en wat losse souvenirs erbij, maar het lukt en het dak kan er ook nog af. Dat is ook wel fijn want het is al snel boven de 30 graden. De grensovergang valt mee. Twee keer papieren laten zien, stempel stempel, lachen en doorrijden. De Oekraïner voor ons is minder gelukkig want zijn auto moet gecontroleerd.

We verwachten in slechte wegomstandigheden terecht te komen maar dat blijkt helemaal ongegrond. De weg is aanzienlijk beter dan die in het laatste stuk van Macedonië en de automobilisten zijn ook een heel stuk socialer. Wat een verademing! Het strandtoerisme oogt eigenlijk ook vriendelijker dan dat wat we gewend waren. Onbegrijpelijk dat het toerisme zich niet over deze grens waagt. Waarschijnlijk is Albanië voor de Serven, Macedoniërs, Kroaten en Montegrijnen niet zo aantrekkelijk vanwege de compleet andere taal hier. Voor ons maakt dat niet uit: het is allemaal even onverstaanbaar.

In Pogradec zoeken we een 'gumist' voor een nieuwe band. Dat valt nog niet zo mee. Na wat rondvragen vinden we wel een aantal kleine garages maar ook de grootste daarvan heeft onze maat band niet. Maar volgens de monteur moet Tirana zonder problemen te bereiken zijn. Wel wisselen ze even de voor- met de achterband. Kosten ... niets.

De stad weer uit volgt de weg nog een tijdje de kustlijn van meer Ohrid en slaat dan links af, de bergen in. En wat voor bergen! Dit is niet even van de snelweg afslaan en dan drie heuvels over maar 80 kilometer prachtige bergweg voordat we in een dal de volgende grote stad Elbasan binnenrijden. Onderweg worden allerlei koopwaar aangeboden en komen we gezellige restaurantjes tegen. We stoppen uiteindelijk bij een klein lokaal eethuisje waar het Engels nog niet is ontdekt. Niet als spreektaal en niet op de menukaart. Op de gok kiezen we dus maar een paar gerechten. En een salat, dat begrijpen we wel. Vervolgens wordt de houtskooloven buiten opgestookt en gaat er een partij vlees op de barbeque. We hebben goed gegokt want er komt een flinke portie geroosterd vlees op tafel. Lam of misschien geit maar in ieder geval erg smakelijk. En weer erg vriendelijke mensen die hun best doen. Tot nu toe bevalt Albanië prima.

In Elbasan proberen we nog even een nieuwe band te vinden maar we komen niet verder dan een tweedehandsje of een reparatie. Dan rijden we wel door naar Tirana, we zijn nou toch al over de helft. Vanuit de stad gaat de weg weer omhoog en rap ook. En de weg blijft maar stijgen tot over de 2000 meter hoogte. En dan komen we in het mooiste berggebied wat ik ooit heb gezien. Zover je kunt kijken schitterende bergtoppen, ruige afgronden en puur natuur. Op de verkopers met hun stalletjes fruit en uien na dan. Meerdere malen rijden we van de ene bergtop naar de andere, met alleen de weg en aan beide kanten een afgrond. Maar de weg is uitstekend en we worden niet opgejaagd ook al rijden we niet heel vlot met die gammele band. Zo is het weer zo'n 80 kilometer genieten van het prachtige Albanese landschap.

Tirana zelf is weer een minder fraaie stad maar ook ingesloten door de bergen. Het stadse verkeer is alleen nogal agressief, druk en rommelig. En dat maakt het zoeken naar het hotel met alleen een naam en de straatnaam niet eenvoudiger. Eenmaal aangekomen blijkt het hotel net gerenoveerd en best luxe. Als we de airco aanslingeren loopt even later het water langs de muur. Dat leek ons en de manager van het hotel niet zo goed voor het pleisterwerk en is de enige andere optie de familiekamer / suite. We treffen het weer slecht deze vakantie :)

Het parkje waar een elektrische achtbaan zou moeten zijn is met vage aanwijzingen en de hectiek van de stad niet zo snel te vinden. Wel treffen we een ander klein attractiepark met, alweer, een paratrooper. Na het nemen van wat foto's besluiten we morgen nog maar eens te kijken waar we precies moeten zijn en gaan we nog even voor het avondeten een restaurant in.


Ontbijtbuffet van het kloosterhotel.


Hier rijden we al onbekende tijd mee rond. Ook Tirana is gehaald, morgen zoeken we een bandenboer hier.


We rijden Albanië binnen.


Straatje in Pogradec. We stuiten op een eenrichtingsweg en moeten nu hierdoor naar de doorgaande weg.


Wielen wisselen van voor naar achter.


Prachtig strand aan het meer van Ohrid.


Er wordt nog veel gebruik van ezels gemaakt hier.


We verlaten de weg langs het meer en gaan meteen omhoog.


Rechts de weg waar we vandaan zijn gekomen.


Er wordt over het algemeen netjes gereden hier. Toeteren betekent meestal: pas op ik ga inhalen.


Speciaal voor ons opgestookte oven.


Elbasan ziet er wat mistroostig uit. Veel van dit soort afbraakwoningen.


Vervoer van ???


Elbasan vanaf de klim die direct volgt.


Veel loslopende dieren langs de weg. Vaak de ezels die de koopwaar de berg op hebben gezeuld maar ook koeien, kippen, kalkoenen en hier en daar een paard.


Op het dak van de wereld.


Zeer zeer mooi hier.


Ons hotel voor de komende twee nachten.


Het kleine parkje biedt in totaal misschien 10 kinderattracties. Achterin de paratrooper.


Een hully gully.


Tot morgen.