Eastern Europe 2011

Super

Powered

2002

Na wat overleg met de hotelstaff en een geprint kaartje van een deel van Tirana gaan we opnieuw op zoek naar het park waar een achtbaantje zou moeten zijn. De route via de onderzijde van het grote park wordt ons afgeraden wat dat zou de auto niet overleven. Bij de tweede aanwijzing gaat het alweer mis en slaan we op goed geluk links en rechts af totdat we echt verdwaald zijn en de weg verandert in een maanlandschap. We zijn kennelijk toch op de route gekomen waar we voor gewaarschuwd zijn. We willen eigenlijk al opgeven als we plotseling toch ineens een reuzenrad en een draaimolen zien. Het Luna Park is gevonden.

De volgende vraag is of het wel open is want er is verdacht weinig activiteit. Er wordt aan een inverter gesleuteld maar verder is niemand te zien en er draaien geen attracties. Het is bovendien ongenadig heet. Als we fotograverend tussen de kleurrijke rides doorlopen worden we maar vreemd aangekeken. De achtbaan staat er maar er is niemand in de buurt. Als ik vraag of de baan wel draait wordt ik doorverwezen naar de kaartjesverkoop. Ook die is verlaten maar er wordt wat heen en weer geroepen en dan verschijnt er toch iemand die twee kaartjes van 100 lek per stuk (75 eurocent) verkopen kan.

Terug naar de achtbaan en een operator komt aangesloft. En zo kunnen we toch een ritje maken op de 'Super'. Het is niet meer dan een ovalen track met een elektrisch aangedreven zware stalen trein. Geen beugels of gordels, alleen een kettinkje aan de zijkant van de coach. We maken 6 of 7 rondjes en dan geven we zelf maar aan dat het wel genoeg is en de oprator reageert en zet de baan weer stil. Voor het reuzenrad herhalen we het hele ritueel van kaartjes kopen bij de centrale ticketverkoop tot en met het zwaaien en aangeven dat we het wel mooi vinden. Vanuit het reuzenrad hebben we zicht over het parkje en over het krottenkamp wat ernaast ligt. Het is moeilijk voor te stellen dat daar mensen wonen. Voor die achteloos uitgegeven 3 euro zouden ze daar een dag kunnen leven waarschijnlijk.

Voor de foto's maak ik alleen nog een ritje op de achtbaan en begint de operator ondertussen een praatje. Zo ga ik dus een keer of 10 rond voordat ik duidelijk kan maken dat het wel mooi is geweest. Andere attracties trekken niet echt en na het maken van nog wat foto's hier en daar vertrekken we alweer, met de airco op vol.

We willen verder naar het strand aan de Adriatische Zee in Durrës want aan die weg ligt ook de Ford dealer. De route naar de snelweg is nog niet zo 1-2-3 gevonden maar via een bouwterrein en het hectische stadsverkeer komen we er alsnog. Midas rijd en ik ben weer druk aan het rondkijken en val van de ene verbazing in de andere. Zo zie ik opeens allemaal wol liggen (denk ik) en kijk nog eens goed....gatverdamme wat ik toen zag dat slaat alles. Zo midden in de stad zie ik een hele berg schapen liggen helemaal compleet en zie ik als ik nog beter kijk dat ze daar geslacht worden zo buiten in die snoeihitte. Te ranzig voor woorden. Het is maar wat je gewend bent en het is een raar straatbeeld als je paar meter verder op een moderne winkel ziet. Bv van een telecom aanbieder.

Eenmaal op de snelweg naar Durrës rijdt het lekker door, als we de vreemde voertuigen die tegen de richting in bewegen maar ontwijken. Bij de Ford dealer is het pauze maar als we een kwartiertje wachten dan gaan zij voor ons een nieuwe band regelen. 45 minuten later komt de mededeling dat onze maat band heel zeldzaam en niet standaard voor deze auto is. Vreemd want dit is gewoon de standaardmaat die ook in het boekje staat. Maar hier dus niet te krijgen. Een iets bredere band kan wel maar dat moeten er dan natuurlijk wel twee worden, van 100 euro per stuk. We zijn net zo blij met de band die we hebben dus 200 euro uitgeven voor iets wat we eigenlijk toch niet willen gaat te ver en we rijden nog maar even verder.

Het strand van Durrës is enorm groot en best mooi. Duidelijk een toeristische trekpleister met vele strandtentjes en restaurants op de pieren. Omdat het allang weer lunchtijd is gaan we dus op een pier wat eten. Hoewel het weer gokken is wat we besteld hebben is het prima eten en het waait hier op het water stevig en dat is erg prettig. De stranden in het zuiden van Albanië moeten ook erg mooi zijn en dat geloof ik nu graag. Na de lunch nemen we nog kort een kijkje bij een aantal attracties die verderop op het strand staan maar gaan toch vrij vroeg weer terug naar Tirana omdat we nog altijd een gewonde achterband hebben en morgen staat een bergrit van 600 kilometer op de planning.

Op de terugweg stoppen we weer bij een 'Gumist' waar een uistalling van honderden banden voor ons klaarstaat. Even uitleggen wat er aan scheelt en we gaan op zoek naar de juiste maat. Zonder succes. Maar er komt een kennis (?) in een BMW langsgereden en die gaat er als een speer vandoor en wij moeten wachten. Ondertussen is de bandenman erg geïnteresseerd in wie wij zijn, waar we vandaag komen, wat voor werk we doen, wat we van Albanië vinden etc. Ik vraag of hij zelf ook auto rijdt maar daarvoor heeft hij niet het geld zegt hij, en wijst naar z'n oude brommer waar hij erg zuinig op is. Hij verdient 8 euro per dag vertelt hij verder, Albanië is een arm land. Zoals de meeste Albanezen de wij spreken is hij niet erg trots op z'n land. Ik ben alweer blij dat niet, zoals in Kiev, gevraagd wordt wat wij dan verdienen want dat is altijd moeilijk uit te leggen dat het niet te vergelijken is. Maar ik voel me toch een ongelovelijk rijke westerling met twee auto's die hier even op vakantie komt en en passant een weekloon voor een band uitgeeft. We hebben hier al veel armoede gezien.

De BMW komt na een half uurtje weer terug mét een band in de juiste maat. Weliswaar niet 100% nieuw maar hij ziet er nog prima uit en ik zou nu ook eigenlijk niet echt meer nee durven zeggen. Bovendien wordt de kans ergens wel een nieuwe band te vinden wel erg klein. De band wordt gewisseld, kosten 40 euro in totaal. We betalen in Lek, waarvan onze vriend er 200 doorgestoken krijgt. 1 euro 50 dus verdiend als soort commissie. Het lijkt voor ons nauwelijks de moeite.

Opgelucht dit probleem ook weer opgelost te hebben rijden we verder richting Tirana. Nu dachten we al aardig wat merkwaardige constructies te hebben gezien in het verkeer maar we zien nu ineens een span paarden met daarachter een rijtuig vrij vlot over de snelweg bewegen. Paarden en rijtuigen zijn niet zeldzaam hier maar in dit geval blijken de paarden achterin de laadklep van een driewiel tweetakt wagentje te staan. De combinatie ziet er werkelijk niet uit.

Het verkeer door de stad is weer niet mals en de koeling van onze Ford begint nu ook op te spelen. Met de kachel aan en de ramen open houdt ie het gelukkig de stadsrit van een uur vol. Eenmaal terug in het hotel blazen we een poosje uit en lopen dan naar het restaurantje verderop in de straat. Het was weer een bijzondere dag.

Luna Park Tirana gevonden! De lichtbakken zijn vermoedelijk van de Inverter die wordt gefixed.

Het reuzenrad geeft een prima uitzicht. Wel aangeven dat je wel genoeg gezien hebt.

Super achtbaan.

Zweefmolen.

Naast het Luna Park wonen ook nog mensen. Wat een bestaan...

Lunar Orbiter. Antieke attractie.

Er zit een bout goed vast bij de Inverter. De sleutel wordt verlengt met een stuk pijp en twee man trekken vanaf de weg met linten aan de hefboom. Het lijkt te werken.