Eastern Europe 2011

Gelukkig kunnen we weer een stukje verder rijden; het weer en het hotel zijn geen reden om hier langer te willen blijven. De snelste route naar Novi Sad in Servië gaat over de autosnelweg via Boedapest maar we willen graag deze autowegen vermijden en steken dwars door naar het zuiden. Het eerste deel is nog over de voor ons intussen bekende wegen met diepe gaten maar dat wordt al vrij snel beter.

Ook wordt het droog en zonnig en kan het dak er weer fijn af. De keuze om de grote weg links ... ehhh ... rechts te laten liggen blijkt zo wel een goede want we komen door allemaal gezellige kleine Hongaarse plaatsjes. De heuvels hebben ook plaatsgemaakt voor een vlak landschap.

Na Szolnok, wat een flink grote stad blijkt te zijn, komen we door Kunszentmárton en zien een klein étterem voor de lunch. Hier stuitten we op een taalhandicap want we willen graag buiten zitten (we hebben een tuinsetje zien staan) maar die boodschap komt niet over. Dan wordt een kennis gebeld en krijg ik de mobiele telefoon in handen gedrukt. Na enig overleg besluit de engels sprekende vrouw dat het handiger is als zij naar het restaurantje toekomt.

Een paar minuten later zitten we intussen al op het terras, wat groter bleek dan we van buitenaf dachten, als de mevrouw aankomt om de bediening over te nemen. Niet alles van de kaart blijkt in huis te zijn en we kunnen eigenlijk alleen kiezen uit wat verschillende gefrituurde gerechten. Het wordt uiteindelijk een groot bord met voor ieder twee soorten cordon blue, een ongepaneerde lap vlees, een gefrituurd kaasje, een stuk gebakken buikspek en een gefrituurde courgette. Met frieten en rijst. Veel te vet en veel te veel natuurlijk maar het restant krijgen we later nog mee.

Verderop komen we bij de volgende grote stad: Szeged. Hier zouden we ongeveer de grens met Servië over gaan maar dit blijkt alleen mogelijk via de snelweg en daar hadden we geen vignet voor gekocht omdat dat niet nodig leek. Bovendien blijkt deze grensovergang heel populair in de zomer en kunnen de wachttijden enorm oplopen. Om problemen te voorkomen rijden we dus maar om en gaan via Tompa Servië binnen. Dit gaat verrassend eenvoudig. De paspoorten worden gescand, even een strenge blik in de open cabrio en doorrijden maar. Honderd meter verder is de Servische kant van de grens en wordt er bewonderend naar de StreetKa gekeken en kunnen we ook daar zo verder. Niet iedereen gaat het zo gemakkelijk af want er staat een hele rij auto's die hun spullen mogen uitpakken.

De bewegwijzering en TomTom zijn het niet eens over de route naar Novi Sad. TomTom kent hier niet alle wegen en dus ga ik maar op de borden af. De volgende 100 km voeren over secundaire wegen met weinig borden maar uiteindelijk komen we toch op de hoofdroute uit en komen we nog op een mooie tijd bij het hotel aan.

Het hotel zelf is een hoofdstuk apart. De hoofdattractie van Novi Sad is het fort boven op de berg aan de oever van de Donau. In dit fort is ook het hotel Leopold I gevestigd en het ziet er allemaal heel bijzonder uit. De inrichting is weliswaar met nieuwe meubels gedaan maar alles is in originele barokke stijl gedaan. Alles in en om het hotel is een foto waard. Hieronder een poging om een en ander weer te geven maar plaatjes schieten tekort.

Bij aankomst wordt je direct geholpen bij het uitladen van de auto door een heuse lakei. De bagage wordt door hem naar bovenm gebracht met een echte ouderwetse bagagelift. Heel erg leuk en vooral luxe zo'n ontvangst. We hebben alleen nog geen Servische geld gepind, maar euro's pakken ze hier gelukkig ook aan en kunnen we de bellboy toch een tip geven. Later lezen we dat al die extra service gewoon inclusief is en zien we dat we hem wel erg dik getipt hebben ;o)

In de avond gaan we na een rondje gelopen te hebben dineren aan het balkon van het grote terras met uitzicht over de stad, de Donau, de brug en de ondergaande zon. Dat ging ook best bijzonder. We liepen dus ons rondje en liepen dus ook al over het terras. We werden direct aangesproken of we een tafel wilden of een rondje wilden lopen voor foto's dat is namelijk wat de meeste mensen bij het fort komen doen. Dus wij zeiden dat we beiden wilden doen. De ober die zou dus een tafel voor over 30min voor ons reserveren aan de ballustrade met dus het mooie uitzicht.

Toen we dus 30min later terug kwamen en dus vertelde dat we gereserveerd hadden aan de ballustrade werd het een beetje chaos. De ober in kwestie zagen we niet meer maar ze hadden nog wel een tafel. Op een iets mindere plek maar ach we vonden het niet zo erg en de mensen die achter ons zaten zouden zo weg gaan dus konden we nog een tafel er bij krijgen. Op gegeven moment een hoop commotie want toen werden we toch opgehaald en naar een andere tafel gebracht met excuses. Er was inderdaad een prachtige tafel voor ons gereserveerd. Hier hebben we heerlijk gegeten en van de zonsondergang genoten.