Dag 11: Ohrid

Vandaag moet wel een rustdag worden want ik wil naar het strand. Nu zijn we al weer 11 dagen onderweg en komen op de mooiste plekjes, nu wil ik zwemmen ook !!!

We ontbijten en kleden ons om voor het strand, handdoekje mee, wat te lezen mee en we huren een bedje. So far so good. De eerste uurtjes is het goed toeven daar. Toch begint op gegeven moment het toch wat mistig te worden en we horen wat gerommel. Dat belooft niet veel goeds en we balen eigenlijk dat het gisteren zo stinkend heet was en nu dus lijkt alsof het weer elk moment verschrikkelijk om kan slaan.

Hoewel de zon zich achter de wolken verschuilt is het toch nog lekker en goed warm. Ik ga nog even wat spullen halen uit de hotel kamer en op weg terug naar strand bedenk ik me dat ik toch nog even bij mijn auto wil kijken. Ik wilde toch al even olie peilen omdat ik toch denk dat we wat olie verbruiken. Waarom weet ik niet maar ik heb denk ik een 6e zintuig en loop een rondje om de auto heen en ja hoor schade !!

Op mijn rechtervoorband zie ik een grote uitstulping, dat noemen ze ook wel een blaar. Grrr dus toch he !! Een oostblok vakantie is niet compleet zonder een kapotte band. Maar goed, omdat ik dus vlak voor vertrek de boel heb laten voorzien van stikstof heb ik geluk en is de band nog op spanning. Ik ben dus even met de auto gaan rijden en heb hem even de berg opgejaagd en de gaten even niet vermeden. Ik dacht als hij moet klappen doe dan nu maar dan is het duidelijk en als hij wel houdt dan houdt hij morgen ook nog wel tot de eerste bandenboer. Wel klote want ik heb super goede banden en vind die hier maar eens.

Nou dus ik uiteindelijk terug naar het strand waar Midas dacht waar blijft ze toch...ik had dus goed nieuws en slecht nieuws. Straks maar even op internet zoeken naar welke bedrijven er waar zitten en in geval van nood even kijken waar ik een Ford dealer zou kunnen vinden. Morgen Albanië dus dat is een uitdaging. Heb maar even de vertalingen in de iPhone gezet incluus de telnrs en adressen. Hopenlijk komt het niet zover maar ja, je weet het nooit. Het is nooit grappig in dit soort verkeer door de bergen zonder vangrail een klapband te krijgen. Mijn reserveband is een 80km band en geen idee of de orginele normale band ook in die houder onder de auto past. In de auto gaat het sowieso niet dus proberen we het maar even uit te zingen. Hier in de buurt is niks dus gokken we op Tirana, wat een grote stad is. Misschien vinden we iets in een dorp onderweg. Op internet hebben we in elk geval niks bruikbaars gevonden.

Nu eerst maar weer eens lunchen, en we gaan naar een restaurantje hier op de toegangsweg naar het hotel. Erg leuk en autentiek. Er is hier nog veel te zien van de oude ambachten en er staat een dame op een houtvuur een beest te braden en brood te bakken. Het eten is boers maar lekker en precies goed voor lunch.

Na de lunch is het weer toch opgeslagen en waait het toch wel erg hard. Al onze spullen op de ligbedjes zijn een stukje verplaatst en iedereen die om ons heen lag is vertrokken of gaat vertrekken, zo ook de locals. We pakken dus ook maar onze spullen en gaan weer naar de kamer. Daar was ik nog wat laatste dingen en houden we ons even bezig met het banden verhaal. Inmiddels is het gaan regenen en is het wel jammer dat de stranddag zo eindigt maar ach in Albanië weer een nieuwe kans!


Terras voor het ontbijt. Een prima plek om nog even een SMS'je te versturen :)


Zeldzaam plaatje: Midas aan het strand.


Laat het bruin maar komen.


Het is een komen en gaan van kleine en grote bootjes.


Terwijl een niet te herkennen beest aan het garen is wordt aan twee gerechten van lagen pannenkoek gewerkt. Op de pannen wordt steeds een deksel met heet zand geplaatst.


Muziek bij de lunch.


Pirosjka.


Eén van de vaste bewoners van het klooster.


Het blijft een fotogeniek gebouw. Zeker bij zonsondergang.